Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Beatum, inquit. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Duo Reges: constructio interrete. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.
Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Prodest, inquit, mihi eo esse animo.
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem?
Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Immo alio genere;
Quoniamque non dubium est quin in iis, quae media dicimus, sit aliud sumendum, aliud reiciendum, quicquid ita fit aut dicitur, omne officio continetur.